Piosenki p. “Weroniki Bell”, a właściwie Weroniki Ignatowicz (1915-1999) polskiej śpiewaczki występującej we francuskim Folies Bergere, znanej postaci polskiej emigracji powojennej. Dzisiaj już niestety zapomnianej – stąd postanowiłem zamieścić na YouTube Jej piosenki oraz umieścić tutaj jedyne informacje o p. Weronice jakie odnalazłem.
Weronika Ignatowicz urodziła się 26 września 1915 r. w Ufie na Uralu, w rodzinie polskich zesłańców. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zamieszkała w Białymstoku, a następnie w Grodnie. Po ukończeniu gimnazjum w Białymstoku studiowała w Konserwatorium w Warszawie, w klasie śpiewu prof. Heinzego.
Wojna przekreśliła Jej życiowe plany i zmusiła do pójścia w świat “polskim szlakiem”. W 1941 r. wstąpiła do armii utworzonej przez gen. Andersa w ZSRR. Z “Czołówką” kierowaną przez Kazimierza Krukowskiego przemierzyła w stopniu kaprala cały szlak bojowy. Jej występy cieszyły się wielką popularnością wśród żołnierzy polskich i alianckich walczących na Środkowym i Bliskim Wschodzie oraz we Włoszech. Piękny głos (“dar Boży” – jak mawiała), który zachowała do końca, oraz nieprzeciętna uroda sprawiły, że otrzymała przydomek “Słowik Pustyni”.
Piosenki Weroniki Bell
Po rozwiązaniu Armii Polskiej na Zachodzie, w 1948 r. wyjechała z Londynu do Paryża, gdzie wzięła udział w konkursie ogłoszonym przez słynny teatr rewiowy Folies Bergere. Po przesłuchaniach z nieznaną śpiewaczką z Polski podpisano kontrakt. Od wiosny 1949 r. Veronica Bell (pseudonim artystyczny Weroniki Ignatowicz) występowała jako jedna z gwiazd, a po odejściu Josephine Baker została czołową solistką. Następne lata to występy z Folies Bergere w Paryżu i różnych miastach Francji oraz tournee po Europie: Belgia, Wielka Brytania, Dania, Hiszpania, Niemcy, Austria. Jej repertuar to głównie pieśni klasyczne.
W latach 50. została zaproszona przez dyrektora Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium Jana Nowaka-Jeziorańskiego do nagrania cyklu audycji muzycznych. W efekcie nawiązała z RWE wieloletnią współpracę, nagrywając pieśni ze swojego repertuaru rewiowego oraz światowe przeboje, które były emitowane na falach RWE do Polski. Współpraca ta miała również inny, osobisty aspekt – reżyserem audycji muzycznych, a także autorem wielu tekstów Jej piosenek był żołnierz AK i armii Andersa Jacek Machniewicz. Spotkanie tych dwojga inteligentnych, wrażliwych ludzi mogło mieć tylko jedno zakończenie – Weronika i Jacek pobrali się 15 czerwca 1957 r. w Polskim Kościele w Paryżu. W trakcie kariery zawodowej Weronika Machniewicz nie zapominała o rodakach za granicą, często występując w klubach i teatrach polonijnych na całym świecie.
Do Polski jednak nie mogła przybyć, gdyż z powodu działalności emigracyjnej groziły Jej represje. Pomimo to paryskie mieszkanie Weroniki i Jacka było przystanią dla wielu artystów polskich przybywających do Paryża zza żelaznej kurtyny. W 1968 r. Veronica Bell wzięła udział w jubileuszowej (100 lat) wielkiej rewii Folies Bergere, po czym skończyła karierę artystyczną.
Piękny głos Veroniki Bell nie był jedynym darem, który otrzymała od losu, była też mądrą i piękną kobietą kochającą ludzi i życie. Mieli wielu oddanych przyjaciół. Serdeczna atmosfera, troskliwość, a przede wszystkim wzajemny szacunek i miłość sprawiały, że ich dom przyciągał ludzi. Poznaliśmy Weronikę i Jacka zbyt późno, nie zdążyliśmy nacieszyć się sobą, ale mieliśmy szczęście spotkać ludzi, których łączyło wielkie, trwające do końca uczucie.
Weronika Ignatowicz-Machniewicz zmarła na Ibizie 26 listopada 1999 r. i spoczywa na małej wyspie z widokiem na morze.
(Tekst napisany przez Teresę i Krzysztofa Machniewicz, z moimi drobnymi wstawkami)
Zapraszam serdecznie do posłuchania: Piosenki Międzywojenne:
